ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się (uczniowie z dysleksją, dysgrafią, dysortografią, dyskalkulią), z niepowodzeniami edukacyjnymi (w tym uczniowie z inteligencją niższą niż przeciętna), z deficytami kompetencji i zaburzeniami sprawności językowych, przewlekle chorzy, w sytuacji kryzysowej lub traumatycznej, Szczególną troską należy objąć uczniów z trudnościami w nauce. Na początku należy zdiagnozować przyczyny występujących zaburzeń. I.IDENTYFIKACJA PROBLEMU. Wśród szerokiej populacji szkolnej dość często spotykamy uczniów, którzy napotykają trudności w uczeniu się. Przyczyny niepowodzeń szkolnych mają różny charakter. Doskonalone są umiejętności językowe. i komunikacyjne. Dziewczynka jest dzieckiem bardzo zorganizowanym, sumiennym i odpowiedzialnym. Zawsze doprowadza rozpoczęte prace i zadania do końca. Jest dobra współpraca z rodzicami. Marta Lankamer; miejscowość: Blachownia; dział: Opinia o uczniu; nr: 47915. Zawsze ma drugie śniadanie. Do przedszkola przyprowadza i odbiera go matka, która na bieżąco kontaktuje się z nauczycielem w sprawach związanych z dzieckiem. Współpracuje z nauczycielem. Z wywiadu z matką wiadomo, że X chętnie uczęszcza do przedszkola, lubi w nim spędzać czas i w domu opowiada o nim. OPINIA NAUCZYCIELA MATEMATYKI O UCZNIU NA POTRZEBY DIAGNOZY W PORADNI PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEJ Imię i nazwisko ucznia: Nazwa szkoły, klasa: Uczennica na lekcjach matematyki pracuje chętnie i aktywnie. Jest systematyczna, sumienna i zawsze przygotowana do zajęć. OPINIA SZKOŁY O UCZNIU ZE SPECYFICZNYMI TRUDNOŚCIAMI W UCZENIU SIĘ (DYSLEKSJA, DYSGRAFIA, DYSORTOGRAFIA) zgłaszającym się na badanie SPECJALISTYCZNE do Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr 1 w Szczecinie Dane ucznia: BfGww. Dziecko, które cierpi na dysleksję, cierpi nie tylko na lekcji języka polskiego, ale też na wielu innych lekcjach, takie dziecko zazwyczaj ma ogromne kłopoty ze skupieniem się na lekcji. Czasami niektórzy nauczyciele mogą traktować takie dziecko z niechęcią, nie wierząc w to, że dziecko w domu się uczy, a później na sprawdzianie nic nie umie. To co uczeń napisze na sprawdzianie to nie jest jego rzeczywista wiedza, a jedynie jej wycinek. Dziecko, u którego stwierdzono dysleksję, ma prawo aby zaopiekował się nim specjalista – między innymi pedagog, psycholog czy logopeda i ma prawo do swojej indywidualnej terapii w specjalistycznej poradni. Pojawiła się też możliwość, aby zwolnić dziecko z nauki drugiego języka ponieważ jest to dla takiego dziecka niemożliwe, aby poprawnie nauczyć się pisać i mówić w kilku językach. W teorii dziecko, u którego stwierdzono dysleksję, ma duże prawa. W praktyce jednak bywa różnie jeśli chodzi o możliwość ich realizacji. Bardzo wiele zależy między innymi od dyrektora szkoły i od nauczycieli. Jeżeli trafią się nauczyciele, którzy nie chcą współpracować z rodzicami, bywa trudno. Czasami nauczyciele starej daty nie uznają czegoś takiego jak dysleksja i nie chcą współpracować z dzieckiem w zakresie realizacji zaleceń z poradni. N ajważniejsza dla takiego dziecka jest aktualna opinia z poradni psychologiczno-pedagogicznej która stwierdza i opisuje dolegliwości i trudności ucznia. Dziecko musi podjąć systematyczną pracę a opinia jest pomocna i stwierdza co właściwie należy robić w domu i w szkole. Zdarza się także, że to rodzice nie chcą dopuścić do siebie informacji, że dziecko ma jakiś problem i wymaga specjalistycznej pomocy. Takie podejście jest bardzo złe, ponieważ w ten sposób nie można dziecku pomóc. Dla dziecka, które cierpi na dysleksję, bardzo dużym przywilejem jest to, że dziecko ma wydłużony czas na sprawdzianie, przystosowanie arkusza polega między innymi na zastosowaniu większej czcionki i innym układzie graficznym egzaminu. Nauczyciel wspiera ucznia czytając mu pytania. Dziecko cierpiące na dysleksję jest w stanie być wspaniałym uczniem i później wspaniałym studentem i pracownikiem, jeśli tylko spotka na swojej drodze wspierających nauczycieli. Bardzo często zdarza się, że osoby cierpiące na tę dolegliwość jako dorośli robią kariery inżynierskie. Raczej nie spełniają się na studiach humanistycznych chociaż być może są wyjątki od tej reguły. Takie osoby zazwyczaj już zawsze będą robić błędy i niewyraźnie pisać. Jednak nie musi być to przeszkoda w normalnym życiu i w normalnym funkcjonowaniu w miejscu pracy. Jeśli tylko dyrektor, rodzice i nauczyciele zjednoczą siły, dziecko z trudnościami może wspaniale funkcjonować w szkole i poza szkołą. Nie wolno też dopuścić do trudnych relacji z rówieśnikami. Jeśli uczeń posiada orzeczenie, to na jego podstawie - § 10 rozp. o ocenianiu (lub w przypadku opinii - także wniosku rodziców/prawnych opiekunów) dyrektor zwalnia go z przedmiotów, o których mowa w orzeczeniu i na czas nauki na danym etapie lub ustalony w opinii/ aby przygotować właściwą decyzję, dyrektor musi mieć pewność co do ustaleń zawartych w prawna:Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania egzaminów i sprawdzianów w szkołach publicznych (ze zm.).§ 8. 1. Dyrektor szkoły zwalnia ucznia z zajęć wychowania fizycznego, zajęć komputerowych, informatyki lub technologii informacyjnej na podstawie opinii o ograniczonych możliwościach uczestniczenia ucznia w tych zajęciach, wydanej przez lekarza, na czas określony w tej Jeżeli okres zwolnienia ucznia z zajęć wychowania fizycznego, zajęć komputerowych, informatyki lub technologii informacyjnej uniemożliwia ustalenie śródrocznej lub rocznej (semestralnej) oceny klasyfikacyjnej, w dokumentacji przebiegu nauczania zamiast oceny klasyfikacyjnej wpisuje się „zwolniony” albo „zwolniona”.§ Dyrektor szkoły, na wniosek rodziców (prawnych opiekunów) oraz na podstawie opinii poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, zwalnia do końca danego etapu edukacyjnego ucznia z wadą słuchu, z głęboką dysleksją rozwojową, z afazją, z niepełnosprawnościami sprzężonymi lub z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera, z nauki drugiego języka W przypadku ucznia, o którym mowa w ust. 1, posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego albo indywidualnego nauczania zwolnienie z nauki drugiego języka obcego może nastąpić na podstawie tego W przypadku zwolnienia ucznia z nauki drugiego języka obcego w dokumentacji przebiegu nauczania zamiast oceny klasyfikacyjnej wpisuje się „zwolniony” albo „zwolniona”.Uzasadnienie: Ad. 1. "W § 1 w pkt 1 rozporządzenia (dot. § 10 ust. 1) wprowadza się możliwość zwalniania z nauki drugiego języka obcego ucznia ze sprzężonymi niepełnosprawnościami lub z autyzmem. Obecne brzmienie § 10 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych przewiduje możliwość zwalniania z nauki drugiego języka obcego jedynie ucznia z wadą słuchu lub z głęboką dysleksją rozwojową. Potrzeba objęcia możliwością zwalniania z tego przedmiotu także uczniów ze sprzężonymi niepełnosprawnościami lub z autyzmem wiąże się ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi tych uczniów wynikającymi z ich szczególnych możliwości i uwarunkowań rozwojowych." "Uczniów ze sprzężonymi niepełnosprawnościami lub z autyzmem z nauki drugiego języka obcego zwalniać będzie dyrektor szkoły, na wniosek rodziców (prawnych opiekunów) oraz na podstawie opinii publicznej lub niepublicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej, lub na podstawie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego albo indywidualnego nauczania."Rozumiem, że w szkole nauka drugiego języka obcego jest obowiązkowa, zatem należy postępować jak wyżej. Opis i analiza rozpoznawania i rozwiązywania problemów edukacyjnych, wychowawczych i innychPrzypadek drugi:Dziecko z ryzyka dysleksji rozwojowej. I. Identyfikacja problemu Dzieci rozpoczynające naukę w szkole często napotykają trudności w opanowaniu podstawowych umiejętności takich jak, pisanie i czytanie. Jednak większość z nich radzi sobie bez większego wysiłku. Opanowanie tych sprawności stanowi warunek osiągania sukcesów edukacyjnych każdego dziecka. Przedstawione trudności dotyczą dzieci z ryzyka dysleksji od pierwszych miesięcy nauki zauważyłam, ze Jarek ma kłopoty z wykonywaniem czynności graficznych, orientacji przestrzennej oraz opanowaniem wiadomości i umiejętności przewidzianych programem nauczania we właściwym czasie. Największe problemy sprawiało mu pisanie liter w liniaturze, często opuszczał litery, mylił je, a także przestawiał ich kolejność. Nie radził sobie nawet z przepisywaniem kilku wyrazów z tablicy. Jego pismo było nieestetyczne i mało czytelne. Podczas czytania, uporczywie powtarzał głoskowanie, ale nie prowadziło to do scalania słowa, mylił głoski, zapominał je. Nie rozumiał czytanego tekstu, czy polecenia, mylił linijki. Cechowała go niezręczność manualna, która charakteryzowała się upraszczaniem kształtów, silnym naciskiem ołówka, kredki, częstym zmazywaniem, poprawianiem rysunku. Zwróciłam uwagę na ten problem, ponieważ Jarek jest chłopcem inteligentnym o ogromnej wiedzy ogólnej i logicznym rozumowaniu. Jako jedyny w klasie wypowiadał się chętnie na każdy temat i potrafił wyrazić własną opinię czy osąd na podstawie tekstu literackiego i własnych doświadczeń. Trudności w czytaniu i pisaniu sprawiły, że chłopiec osiągał niskie wyniki z testów i sprawdzianów. Stawał się mniej zainteresowany procesem edukacyjnym, często zapominał o odrabianiu prac domowych i przygotowywaniu się do zajęć. Postanowiłam jak najszybciej mu pomóc, ponieważ wiedziałam, że Jarkowi zależy aby osiągać lepsze wyniki w nauce, ale sam nie potrafił sobie z tym Geneza i dynamika zjawiskaGdy objęłam wychowawstwo w klasie pierwszej w roku szkolnym 2008/2009 zauważyłam, że spośród ośmioosobowej grupy moich wychowanków jeden z nich jest leworęczny. Był nim Jarek, który dość sprawnie radził sobie z pisaniem liter, ale miał trudności z łączeniem ich w wyrazy i często je mylił, gubił. Z tablicy i z wzoru przepisywał zdanie z ogromnym wysiłkiem i w bardzo wolnym tempie. Podczas przepisywania gubił nawet całe wyrazy, linijki tekstu. Jego pismo było mało estetyczne i czytelne, nie mieściło się w liniaturze. Początkowo uważałam, że trudności te wynikają z tego, że jest leworęczny. Dopiero, gdy również czytanie sprawiało mu kłopoty wtedy postanowiłam skierować dziecko na badania do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Rodzice chłopca nie sprzeciwili się mojej decyzji. Sami spostrzegli, że Jarek ma kłopoty z opanowaniem techniki czytania i chłopiec został przebadany uczęszczał na zajęcia wyrównawcze, na których usprawniał zaburzone funkcje. Na podstawie opinii z poradni psychologiczno-pedagogicznej stwierdza się, że trudności Jarka wynikają z obniżonego poziomu funkcji percepcyjno-motorycznych, lateralizację skrzyżowaną, leworęczność, prawooczność, nieustaloną nóg, nieznacznie obniżony poziom integracji wzrokowo- ruchowej oraz pamięci bezpośredniej oraz pamięci bezpośredniej wzrokowej, obniżony poziom grafomotoryczny ręki lewej wiodącej. Jego globalny rozwój intelektualny znajduje się na poziomie powyżej przeciętnej. Tempo czytania jest również zaburzone, podczas czytania zgaduje treść wyrazów na podstawie ich początku, myli litery podobne graficznie. Jego pismo jest lustrzane, myli litery: a-o, l- t- ł, pomija i dodaje litery, myli litery zbliżone słuchowo. Takie objawy wskazują na tzw. ryzyko dysleksji rozwojowej. Wśród wskazań poradni było zalecenie objęcia ucznia zajęciami korekcyjno- kompensacyjnymi i tak się stało. Od początku klasy drugiej Jarek uczęszczał na zajęcia korekcyjno-kompensacyjne z grupą i na zajęcia indywidualne. Matka chłopca początkowo ćwiczyła w domu zaburzone umiejętności, co niewątpliwie polepszyło jego wyniki. Jarek chętnie uczestniczył w zajęciach i sprawie wykonywał powierzone mu zadania w domu i w szkole. Jednak przez okres wakacji stracił zapał do nauki i w klasie trzeciej ciągle czegoś zapominał, nie odrabiał prac domowych, nie przynosił potrzebnych materiałów na zajęcia plastyczno-techniczne. Po rozmowie z chłopcem okazało się, że w domu nie ćwiczy tak jak wcześniej, a matka nie ma czasu na edukację syna. Sama prowadzi dom, w którym wychowuje troje małych dzieci w wieku 6,7 i 8 lat, a także zajmuje się wnukami starszych dzieci ( rodzina wielodzietna). Ojciec Jarka pracuje zawodowo w PKP i pochłonięty jest pracą w gospodarstwie więc sama zająć się Jarkiem i kserowałam dla niego dodatkowe zadania, które wykonywał pod nadzorem matki lub też sam. Na zajęciach często czytał krótkie fragmenty tekstu, a także zadania matematyczne i polecenia. Zaczynał lepiej czytać, jednak pisanie wyrazów i zdań nadal sprawiało mu ogromny kłopot. Posadziłam go w pierwszej ławce, żeby korygować jego błędy podczas pisania. Obecnie ciągle jest pod moją stałą kontrolą i innych że bez fachowej, systematycznej pomocy Jarek nie będzie w stanie opanować techniki czytania i pisania, co doprowadzić może do pogłębiania niepowodzeń szkolnych i pogorszenia się ogólnej sprawności umysłowej. III. Znaczenie problemuPodstawowymi umiejętnościami, jakie dziecko powinno opanować w edukacji wczesnoszkolnej jest czytanie i pisanie, które stymulują rozwój umysłowy oraz rozszerzają możliwości zdobywania wszelkiej wiedzy. Z obserwacji pedagogicznych i psychologicznych wynika, iż w klasach młodszych istnieje określony procent uczniów mających trudności z opanowaniem umiejętności czytania i pisania. Trudności te tkwią między innymi we fragmentarycznych deficytach rozwojowych w zakresie procesów poznawczych i funkcji ruchowych /przy poziomie rozwoju umysłowego w normie/. Badania różnych autorów / H. Spionek, M. Bogdanowicz/ wykazują, że specyficzne trudności, jakie maja dzieci w klasach młodszych z opanowaniem czytania, pisania i liczenia związane są z niedoborem funkcji sensomotorycznych - analizy i syntezy wzrokowej, słuchowej kinestetyczno – ruchowej, a także odchyleniami w przebiegu procesu lateralizacji. Czytanie i pisanie angażuje bowiem zespół podstawowych funkcji psychofizycznych: słuchową, artykulacyjną, wzrokowo – przestrzenną, motoryczną, które wspólnie zapewniają ich prawidłowy przebieg. . Wobec młodszych dzieci wykazujących wybiórcze zaburzenia w rozwoju psychoruchowym, które mogą warunkować specyficzne trudności w czytaniu i stosuje się termin ryzyko dysleksji. Termin „dysleksja” wywodzi się z języków greckiego i łacińskiego, w których przedrostek dys – oznacza brak czegoś, trudność, niemożność, a czasownik lego znaczy oznaczenie specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu zaczęto używać terminu „dysleksja rozwojowa”. Określenie „rozwojowa” oznacza, iż opisane trudności występują od początku nauki szkolnej, w odróżnieniu od „dysleksji nabytej”, tj. utraty już opanowanej umiejętności czytania, zwykle przez osoby dorosłe po przebytym uszkodzeniu ogłoszona w 1994r. przez Towarzystwo im. Ortona w USA mówi, iż dysleksja jest jednym z wielu różnych rodzajów trudności w uczeniu się. Jest specyficznym zaburzeniem o podłożu językowym uwarunkowanym konstytucjonalnie (zmiany w centralnym układzie nerwowym wywołane niedotlenieniem mózgu, anomaliami chromosomowymi, nadprodukcją testosteronu w okresie prenatalnym, niedokształceniem kory mózgowej oraz mikrouszkodzeniami w okresie porodu i wczesnego dzieciństwa). Dysleksja manifestuje się różnorodnymi trudnościami w odniesieniu do komunikacji językowej, oprócz trudności w czytaniu pojawiają się poważne problemy w opanowaniu sprawności w zakresie techniki pisania (dysgrafia) i poprawnej pisowni (dysortografia). Dzieci z dysleksją mają często trudności w nabywaniu umiejętności językowych mogących w niektórych przypadkach ujawniać się także w matematyce (dyskalkulia).M. Bogdanowicz szczegółowe objawy dysleksji rozwojowej podzieliła na:1. specyficzne trudności w czytaniu2. specyficzne błędy związane z dysortografią3. błędy związane z dysgrafiąSpecyficzne trudności w czytaniu:> trudności z przypomnieniem sobie głoski odpowiadającej odczytywanej literze> mylenie liter podobnych pod względem kształtu np. p – b, d – g> czytanie wyrazów od końca do początku (dotyczy to szczególnie wyrazów krótkich np. do – od)> czytanie pierwszej sylaby i ostatniej z opuszczeniem środkowej> gubienie miejsca, w którym dziecko czyta> przeskakiwanie wyrazów> gubienie linijek, ponowne czytanie tej samej linijki> opuszczanie podczas czytania początków wyrazów lub końcówek> odczytywanie pierwszej litery lub sylaby i domyślanie się wyrazu, często w oparciu o kontekst treściowy> syntetyzowanie głosek po cichu, następnie głośne wypowiadanie całego wyrazu (tzw. podwójne czytanie)> „zacinanie się”> nieuwzględnianie znaków interpunkcyjnych> powolne czytanie> brak zrozumienia błędy związane z dysortografią:> uporczywe opuszczanie, dodawanie i przestawianie liter oraz sylab> mylenie liter podobnych pod względem kształtu (np. l – t – ł) lub, gdy odpowiadające im głoski są do siebie podobne, różni je tylko dźwięczność – bezdźwięczność (np. d – t)> mylenie liter o tym samym kształcie lecz innym układzie w przestrzeni (np. p – b, m – w)> pisanie liter zwierciadlanych, pisanie wyrazu od strony prawej do lewej: pismo lustrzane> pomijanie znaków diakrytycznych> występowanie wyrazów bezsensownych wskutek pojawienia się w jednym wyrazie kilku rodzajów błędów> błędy ortograficzne nie wynikające z nieznajomości zasad związane z dysgrafią:> trudności ze zmieszczeniem się w liniaturze zeszytu, z kreśleniem kształtu liter> litery mają różne wymiary, są niekształtne, drżące, nachylone w różnym kierunku> pismo jest mało czytelne> nieestetyczny zeszyt (podziurawione kartki, zamazany tekst)> wolne tempo pisania> łączenie dwóch liter w jedną> pojawienie się dodatkowych elementów w literze> brak łączenia liter ze sobą lub wadliwe ich łączenieNajczęściej trudności w czytaniu i pisaniu dostrzegane są u dzieci dopiero w okresie nauczania początkowego, a powinno się je zauważać w okresie przedszkolnym i w klasie „0”, gdy dziecko zaczyna się uczyć czytania. Najlepiej, gdy symptomy zapowiadające przyszłe trudności w czytaniu i pisaniu ujawnimy w czytaniu i pisaniu jeszcze przed podjęciem nauki szkolnej. Są to objawy dysharmonii rozwoju psychoruchowego, a więc opóźnienia niektórych funkcji poznawczych oraz funkcji ruchowych, które leżą u podstaw uczenia się czynności czytania i pisania. W takim wypadku mówimy o „ryzyku dysleksji”. Może ono dotyczyć dzieci pochodzących z nieprawidłowej ciąży i porodu oraz tych, u których w rodzinach występowały podobne zaburzenia. Dlatego należy bacznie obserwować ich rozwój i eliminować wszelkie opóźnienia rozwojowe. M. Bogdanowicz wyróżnia następujące objawy, które charakteryzują zaburzenia, dotyczące ryzyka Dzieci te wykazują obniżoną sprawność ruchową: dziecko słabo biega, skacze, ma trudności z uczeniem się jazdy na nartach, rzucaniem i chwytaniem Trudności z wykonywaniem precyzyjnych ruchów w zakresie samoobsługi np. z zawiązywaniem sznurowadeł, używaniem widelca, Opóźnienia rozwoju lateralizacji mimo prób ustalenia ręki dominującej, nadal jest Opóźnienie orientacji w schemacie ciała i przestrzeni: ma trudności ze wskazywaniem na sobie części ciała, nie umie określić kierunku na prawo i na lewo od Trudności z odtwarzaniem złożonych figur geometrycznych, rysowaniem Trudności z wyróżnianiem elementów z całości, a także z ich syntetyzowaniem w całość, trudności z wyodrębnianiem szczegółów różniących dwa obrazki, z odróżnianiem kształtów podobnych (figur geometrycznych, liter: m – n, l – t) lub identycznych lecz inaczej położonych w przestrzeni (np. p – g, b – d).7. Trudności z poprawnym używaniem wyrażeń przyimkowych wyrażających stosunki przestrzenne: nad – pod, za – przed, wewnątrz – na Wadliwa wymowa, „przekręcanie” trudnych wyrazów (przestawianie głosek i sylab), błędy Trudności z zapamiętywaniem wiersza, piosenki, więcej niż jednego polecenia w tym samym czasie, z zapamiętywaniem nazw (mylenie nazw zbliżonych fonetycznie), materiału uszeregowanego w serie, sekwencje (np. dni tygodnia, pory roku).10. Trudności w różnicowaniu głosek podobnych (np. z – s, b – p, k – g czyli zaburzenia słuchu fonemowego), trudności z wydzielaniem sylab i głosek ze słów, ich syntetyzowaniem (zaburzenia analizy i syntezy głoskowej, sylabowej) oraz manipulowaniem ze strukturą fonologiczną słów (np. odszukaj słowa ukryte w nazwie „lewkonia”, wymyśl rym do słowa „kotek”).11. Trudności w orientacji w czasie np. określaniu pory roku, dnia, godziny na Trudności w nauce czytania (np. czyta bardzo wolno, najczęściej głoskuje i nie zawsze dokonuje poprawnej syntezy, przekręca wyrazy, nie rozumie przeczytanego tekstu).13. Pierwsze próby pisania : częste zwierciadlane pisanie liter i cyfr oraz odwzorowywanie wyrazów zapisując je od strony prawej do lewej. Współwystępowanie wielu wymienionych objawów u jednego dziecka pozwala z większą pewnością przypuszczać, że mamy do czynienia z „ryzykiem dysleksji”. Większość z tych objawów występuje u Jarka i dlatego też należy jak najszybciej pomóc mu w usprawnieniu tych funkcji rozwojowych, które są PrognozaPrognoza negatywna:1. Potęgowanie tych zaburzeń w rozwoju, które były główną przyczyną niepowodzeń szkolnych;2. Wystąpienie nowych, które nie istniały w czasie pojawienia się pierwszych trudności i niepowodzeń szkolnych;3. Systematyczne pogorszanie się ogólnej sprawności umysłowej ucznia;4. Obniżenie zainteresowania nauką i spadek motywacji do osiągania sukcesów szklonych;5. Obniżenie ogólnej odporności nerwowej, w szczególności jego tolerancji na stres;6. Narastanie konfliktów emocjonalno- uczuciowych w środowisku domowym ucznia;7. Wzrost konfliktów w środowisku pozytywna: 1. Usprawnianie zaburzonych funkcji, zgodnie z zaleceniami opinii poradni psychologiczno- pedagogicznej;2. Współpraca z rodzicami polegająca na kontynuowaniu pracy z Jarkiem w domu według wskazań nauczyciela poprawi jego wyniki w nauce. 3. Indywidualne podejście do ucznia pozwoli na właściwe dostosowanie wymagań edukacyjnych do jego Stosowanie wzmocnień i pochwał na każdych zajęciach zachęci chłopca do systematycznej Stworzenie życzliwej atmosfery w klasie pozwoli na właściwe funkcjonowanie Jarka w środowisku szkolnym i niwelowanie stresu, związanego z niepowodzeniami Możliwości rozwiązywania problemu. Biorąc pod uwagę wszystkie dostrzegane przeze mnie trudności Jarka wynikające z zaburzonych funkcji i dotyczących dysleksji rozwojowej, ustaliłam cele swojej pracy z dzieckiem i postawiłam sobie zadania prowadzące do podwyższenia wyników w nauce chłopca. CELE:• Zminimalizowanie objawów zaburzeń typu dyslektycznego w nauce szkolnej poprzez zorganizowanie zajęć wyrównawczych i innych;• Poszukiwanie najefektywniejszych metod i form pracy z Jarkiem;• Usprawnianie zaburzonych funkcji;• Usprawnianie czytania i pisania;• Wzbudzenie motywacji do nauki;• Dostosowanie wymagań do indywidualnych możliwości chłopca;• Zapobieganie wystąpieniu zaburzeń emocjonalnych, wtórnych wobec zaburzeń dyslektycznych. ZADANIA:> Dokładne poznanie chłopca i środowiska rodzinnego;> Skierowanie Jarka na badania do poradni psychologiczno- pedagogicznej;> Troska o efektywną pracę reedukacyjną i systematyczne uczęszczanie ucznia na zajęcia korekcyjno- kompensacyjne i wyrównawcze;> Prowadzenie ćwiczeń wyrównawczych i korekcyjno- kompensacyjnych w ścisłej współpracy z domem rodzinnym Jarka;> Ukształtowanie odpowiednich postaw wobec chłopca u rówieśników, rodziców i innych nauczycieli.> Stała kontrola i uwaga nauczyciela podczas wykonywania zadań przez ucznia na każdych zajęciach. Uczeń z objawami dysleksji rozwojowej w klasie wymaga stałej kontroli i uwagi nauczyciela- wychowawcy i innych nauczycieli. Niewątpliwie utrudnia to tok pracy na zajęciach, ale jednocześnie stanowi wyzwanie dla każdego pedagoga. Jarek powinien się czuć w klasie bezpiecznie i być przeświadczony o tym, że stanowi część społeczności klasowej i jest tak samo traktowany, jak inne dzieci. W pracy z takim uczniem ważna jest wiedza, doświadczenie, ale i przede wszystkim właściwa postawa nauczyciela nastawiona na chęć niesienia pomocy tym dzieciom. VI. Wdrażanie oddziaływań/ działań. Rozpoczynając pracę dydaktyczno- wychowawczą z Jarkiem przeprowadziłam z jego matką rozmowę na temat trudności w nauce syna i pracy własnej w domu. Tak jak przypuszczałam, matka również zauważyła ogromne problemy chłopca w opanowaniu techniki czytania i pisania, dlatego też bez żadnych przeciwwskazań wyraziła zgodę na badania w poradni pedagogiczno- pedagogicznej. Z wywiadu z matką dowiedziałam się, że jest ona pochłonięta pracą domową, gdyż zajmuje się wychowaniem trójki małych dzieci w wieku 6, 7 i 8 lat, a poza tym troje dzieci są już w wieku dorosłym. Można by przyjąć, że mamy do czynienia z tzw. dwupokoleniową rodziną, domem gdzie mieszkają dzieci dorosłe i maluchy. Ojciec pochłonięty jest pracą na PKP i obowiązkami, związanymi z gospodarstwem rolnym. Po uzyskaniu opinii z poradni psychologiczno- pedagogicznej matka Jarka podjęła odpowiednie działania, aby usprawnić zaburzone funkcje. Uzyskane z poradni materiały do ćwiczeń systematycznie wdrażała w pracy z dzieckiem, które niejednokrotnie konsultowała ze mną podczas indywidualnych spotkań. Zgodnie z zaleceniami poradni objęłam chłopca zajęciami wyrównawczymi z grupą oraz indywidualnymi zajęciami korekcyjno- kompensacyjnymi, na których wykonywał różnorodne zadania w oparciu i program naprawczy. Na zajęciach starałam się jak najczęściej zachęcać go do czytania krótkich tekstów, poleceń i zadań matematycznych, z którymi świetnie sobie radził. Przezwyciężył stres przed czytaniem. Uczuliłam uczniów na trudności Jarka i kiedy miał jakieś problemy z pisaniem i przepisywaniem tekstu poprawiali jego błędy i służyli mu pomocą. Posadziłam chłopca w pierwszej ławce, przy biurku aby móc korygować na bieżąco błędy podczas przepisywania, czy też pisania z pamięci tekstów i zdań. Założyłam mu teczkę, w której kompletowałam dla niego szczegółowe zadania. Miał więc możliwość rozwiązywania ich zarówno w domu, jak i w na zajęciach korekcyjno- kompensacyjnych pod kierunkiem nauczyciela. Korzystałam też ze stron internetowych, gdzie wyszukałam gry dla dzieci z ryzyka dysleksji. Z uwagi na niewłaściwą koordynację ruchową zapisałam Jarka na zajęcia koła tanecznego, na których chętnie wykonywał złożone układy kroków tanecznych w oparciu o właściwy rytm i dynamikę utworu. Niejednokrotnie włączałam go do uczestnictwa w uroczystościach szkolnych i klasowych, uczył się ról i piosenek. Za każde wykonane dobrze zadanie na zajęciach, nawet niewielkie starałam się go chwalić i nagradzać zarówno słownie jak i w postaci znaczków, naklejek. Na uwagę zasługuje fakt, że uczeń z zapałem wykonywał powierzone mu zadania i starał się je doprowadzać do końca. Wspólne wysiłki, zarówno w szkole, jak i w domu powoli przynosiły oczekiwane rezultaty. VII. Ocena efektów oddziaływań/ działań W wyniku wdrożonych przeze mnie działań Jarek stawał się chłopcem, wierzącym we własne siły, pewnym siebie i bardziej otwartym. Nie bał się już czytać na forum klasy, gdyż znalazł sposób na opanowanie techniki poprzez czytanie w oparciu o program 18 struktur. Nauczył się czytać sylabami, co utwierdziło go w przekonaniu, że radzi sobie nawet z trzy- i czterosylabowymi wyrazami bez większego wysiłku. Ciągle jednak podczas czytania musiałam mu przypominać o tej nabytej umiejętności. Nadal jednak miał kłopoty z przepisywaniem pisaniem zdań, gubił lub zamieniał litery, pisał mało estetycznie, ale czytelnie. Na każdej lekcji zwracałam mu uwagę na to, aby bardziej się koncentrował nad tym, co pisze. Często udawało mu się osiągnąć sukces. Jednak uważam, że nadal będzie potrzebował wsparcia ze strony nauczycieli w drugim etapie kształcenia. Matka chłopca utrzymywała stały kontakt ze szkołą i miarę możliwości starała się z nim w domu ćwiczyć zaburzone funkcje. Jednak z wywiadu z nią w klasie III nie wspierała tak Jarka jak na początku, twierdząc że nie ma na to czasu. Dlatego też zaczęłam zaopatrywać chłopca w różnorodne zadania do wykonania w domu. Matka starała się kontrolować jego poczynania, ale niezbyt systematycznie. Jarek miał więc dni wzorowej aktywności i wszystko wykonywał poprawnie, a także dni złe, kiedy musiał stale coś korygować. Wtedy na pomoc przychodzili mu uczniowie i nauczyciel. Na uwagę zasługuje fakt, że uczniowie tej klasy są niezwykle ze sobą zżyci i pomocni. Nie są obojętni na potrzeby innych i starają się pomóc swoim kolegom jak potrafią. I gdy na przykład zauważyli, że Jarek źle przepisał tekst to zaraz polecili mu, by go poprawił. Dużo korzyści przyniosły mu również zajęcia koła tanecznego, na które uczęszczał chętnie i uczył się skomplikowanych układów ruchu. Ćwiczył w ten sposób pamięć i koordynację psychoruchową. Uczył się samodyscypliny i czuł się współodpowiedzialny za układ całej grupy. Nauczył się, że poprzez systematyczny wysiłek można osiągnąć sukces. Uczestniczył w tych zajęciach przez klasę drugą i trzecią. Poprzez wspólne oddziaływania szkoły i domu rodzinnego Jarek stał się chłopcem otwartym i pewnym siebie, czyta już całościowo wyrazy jedno- i dwusylabowe, stara się podczas pisania nie gubić lub też nie zamieniać liter. Kontroluje się w miarę możliwości sam. Rozumie przez siebie czytane polecenia, czy teksty. Ale nadal będzie wymagał stałej kontroli i pomocy nauczycieli w dalszym etapie kształcenia, by to co osiągnął mógł dalej usprawniać i pokonywać niepowodzenia szkolne. Nie można pozwolić, by dziecko z ryzyka dysleksji pozostawić samemu sobie. BIBLIOGRAFIA:1. „Ryzyko dysleksji. Problem i diagnozowanie.” Gdańsk 2003r., Wydawnictwo „Leworęczność u dzieci” Warszawa 1989r., – Kupis „Język, czytanie, dysleksja” Lublin 2001r., Agencja Wydawniczo – Handlowa Antoni „Ćwiczenia grafomotoryczne przygotowujące do nauki pisania według Hany Tymichowej” Gdańsk , Wydawnictwo Fokus. Dla nauczycieli Jak napisać opinię o uczniu Wzory opinii Opinie o uczniach Wzory opinii o uczniach Autor: Jolanta Oskwarek 25 Paz 2007, 11:27 Kliknij: Generator opinii o uczniu Czasem trzeba ucznia skierować do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Jako wychowawca masz wtedy obowiązek przedstawić opinię o uczniu. Nie wiesz, od czego zacząć opinię o swoim uczniu? Zobacz TUTAJ . Co taka opinia powinna zawierać? Dane personalne ucznia Jak się nazywa? W której jest klasie? Kiedy i gdzie się urodził? Opinia o uczniu: Jak Ty oczeniasz tego ucznia pod względem nauki i zachowania? Jak oceniają tego ucznia inni nauczyciele? Jaka jest opinia kolegów i koleżanek na jego temat? Powód skierowania do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Załączniki: Lista ocen ucznia Przykłady sprawdzianów i innych prac ucznia. Pamiętaj, żeby każdą opinię poprzeć przykładami. Najbardziej rzetelna opinia to taka, która mocno trzyma się faktów. Dlatego pisz konkretnie, np.: uczeń wyraża się wulgarnie, uczeń nie reaguje na upomnienia nauczyciela, uczeń nie notuje na lekcjach uczeń dużo pracuje w domu uczeń unika towarzystwa kolegów uczeń rozmawia na lekcjach uczeń szturcha kolegów na przerwach ... Nigdy nie pisz ogólnikowo - nie używaj zwrotu "uczeń jest": uczeń jest agresywny - bo co to w praktyce oznacza? Gryzie kogoś? Kopie? Przezywa? A może tupie nogą? uczeń jest niegrzeczny - Nie słucha nauczyciela? Niegrzecznie odpowiada? uczeń jest krnąbrny uczeń jest niespokojny uczeń jest złośliwy ... Każdy z powyższych zwrotów da się doprecyzować i przedstawić konkretne przykłady. Jeżeli opinia jest rzetelna i precyzyjna, to pozwoli pracownikowi poradni psychologiczno-pedagogicznej lepiej zrozumieć sytuację ucznia. Pobierz plik z przykładową opinią: Wzór opinii do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Inne wzory opinii o uczniach: Specjalne podziękowania za pomoc w zebraniu tych opinii dla: Moniki Bremer, Agnieszki Kamyszek, Doroty Saskowskiej, Laury Piwko. Zobacz: Generator opinii o uczniu Dodaj Twój komentarz: Czy chcesz otrzymywać od nas maile z darmowymi materiałami?Podaj swój e-mail, żeby dostawać materiały dla nauczycieli z Odbierz maila potwierdzającego i kliknij na link potwierdzający. Ostatnia modyfikacja ( 17 Cze 2010, 17:21 ) STRES przed pierwszym zebraniem z rodzicami? Zadaj nam pytanie na czacie. (prawy dolny róg ekranu) Ostatnio dodane Największy problem w szkole (2021-09-29 14:45:46) powraca, by wspierać nauczycieli (2021-09-10 11:03:24) Dziecko z zaburzeniami napięcia mięśniowego - ćwiczenia (2013-09-09 17:35:36) Nowa podstawa programowa z przyrody dla szkoły podstawowej (2013-09-05 22:56:53) Karty pracy dla dzieci upośledzonych umysłowo (2013-09-01 08:01:30) Popularne Wzory opinii o uczniach (1415611 hits) Wzory ocen opisowych (347685 hits) Jak szybko zrobić dyplom dla ucznia? (173776 hits) Przykład sprawozdania wychowawcy w klasie 3 (168842 hits) Dźwięki i odgłosy do wykorzystania na lekcji (144424 hits) Scenariusz pożegnanie klas szóstych (135383 hits) Od czego zacząć pisanie opinii o uczniu? (135169 hits) Przedstawienie na Dzień Babci i Dzień Dziadka (128605 hits) Sprawozdanie wychowawcy za 1 semestr (95148 hits) Akademia z okazji 3 Maja (83226 hits) Mambo is Free Software released under the GNU/GPL License. Zjawiskiem znamiennym dla współczesnej szkoły jest znaczący wzrost liczby uczniów z trudnościami w uczeniu się. Do tej wciąż powiększającej się grupy należą dzieci i młodzież ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi, a więc z dysleksją, dysortografią, dysgrafią, dyskalkulią. Indywidualizacja nauczania uczniów z trudnościami w czytaniu i/lub pisaniu Coraz większy procent uczniów legitymuje się diagnozą z poradni pedagogiczno-psychologicznej: niekiedy jest to nawet 30–40% uczniów w klasie (zgodnie z danymi szacunkowymi udział osób z tymi dysfunkcjami w populacji nie powinien przekraczać 14%). Praktyka szkolna dowodzi, że dziś każdy nauczyciel języka polskiego pracuje z przynajmniej kilkoma dziećmi i nastolatkami z dysleksją w każdej klasie. Zdarza się, że czasami nawet połowa uczniów dysponuje pisemnym potwierdzeniem trudności w czytaniu i/lub pisaniu, chociaż stan ten może być argumentem dowodzącym nazbyt pochopnego wydawania opinii. Praca z uczniem o specyficznych potrzebach edukacyjnych wymaga indywidualizacji nauczania. Zwiększanie potencjału edukacyjnego dzieci i młodzieży to inwestycja w przyszłość uczniów, społeczeństwa i kraju. Nowoczesna dydaktyka w coraz większym stopniu uwzględnia potrzeby uczniów z dysleksją rozwojową, zalecając nauczycielom dostosowanie treści nauczania do możliwości tej grupy uczniów. W podstawowych dokumentach oświatowych znajdują się zapisy wskazujące, że jednym z najważniejszych zadań współczesnego nauczyciela jest wspieranie rozwoju intelektualnego i psychoemocjonalnego uczniów, zwłaszcza tych o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Indywidualizacja nauczania uczniów ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi wymaga tworzenia i realizacji nowych propozycji metodycznych, dostosowania treści nauczania do możliwości tej grupy uczniów, użycia różnych strategii aktywizacji podczas lekcji, zajęć pozalekcyjnych i w domu. W tym niełatwym procesie, kształtowanym w dużej mierze przez szkolnych polonistów, trzeba uaktywniać i wykorzystywać nowoczesne instrumentarium dydaktyczne, zwłaszcza w zakresie metod i form, sposobów oddziaływania pedagogicznego, korzystania z wielu zróżnicowanych materiałów, często sytuujących się w sferze innowacji Wspieranie rozwoju uczniów o specyficznych potrzebach edukacyjnych na „godzinach polskiego” Podstawowym atrybutem szkolnego polonisty podczas pracy z uczniami dyslektycznymi jest wysoki poziom kompetencji merytorycznych. Dzięki nim nauczyciel potrafi mądrze i skutecznie wspierać rozwój dzieci i nastolatków z dysfunkcjami. Wymaga to od refleksyjnego polonisty podejmowania nieustannych działań o charakterze samokształceniowym, samodzielnego poszukiwania nowych ustaleń naukowych w zakresie efektywnego nauczania tej grupy uczniów, doskonalenia warsztatu metodycznego i ciągłej aktualizacji instrumentarium. To działania niełatwe, żmudne, często niedoceniane przez środowisko edukacyjne. Do ich realizacji potrzeba sporego zaangażowania nauczyciela, wytrwałości w dążeniu do osiągnięcia jak najwyższej wartości dodanej, elastycznego podejścia do implementacji rozwiązań proponowanych w artykułach teoretycznych. Mądre wspieranie rozwoju uczniów z dysleksją to również systematyczne podnoszenie świadomości pedagogicznej w najbliższym otoczeniu. Pomimo dynamicznych zmian społecznych ten postulat wciąż oznacza walkę ze stereotypowym postrzeganiem uczniów dyslektycznych. Szczególnie poloniści mają rozbudzoną świadomość, że dysleksja jest doświadczeniem osób o wysokim ilorazie inteligencji, a zatem nie powinna być powodem negatywnej etykietyzacji, a nawet stygmatyzacji dzieci i młodzieży z trudnościami w czytaniu i/lub pisaniu. Warto, aby nauczyciele języka polskiego podjęli skuteczne próby upowszechniania wiedzy o tej dysfunkcji w sposób obiektywny, wyważony, z poszanowaniem godności jednostki. Narzędziem, które szkolny polonista może bardzo efektywnie wykorzystać podczas takich działań, jest pozycja Marty Bogdanowicz Portrety nie tylko sławnych osób z dysleksją1. Autorka, wybitny znawca problemu i autorytet naukowy, napisała arcyciekawą książkę. Zaprezentowała w niej poczet wybitnych osobowości, które wywarły istotny wpływ na rozwój naszej cywilizacji. Wśród wybitnych osobowości znaleźli się przedstawiciele literatury, nauki, sztuki, kultury, polityki. Lektura listy sławnych dyslektyków stanowi ciekawe doświadczenie, ponieważ zestawienie jest długie, a zgromadzone nazwiska mogą zaskoczyć czytelnika. Marta Bogdanowicz wymieniła następujące postaci historyczne, które miały problemy z czytaniem i/lub pisaniem: Leonarda da Vinci, Isaaca Newtona, Hansa Christiana Andersena, Marka Twaina, Thomasa A. Edisona, Vincenta van Gogha, Alberta Einsteina, Pabla Picassa, Ernesta Hemingwaya, Walta Disneya itd. Spośród Polaków wskazała Adama Mickiewicza, Jacka Kuronia oraz Bartosza Opanię. Opowiadając historie sławnych osób z dysleksją, autorka dowiodła, że ludzie ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi potrafią odnieść sukces zawodowy, mieć wybitne osiągnięcia artystyczne i zapisać się na kartach historii. Książkę Marty Bogdanowicz warto zaprezentować na „godzinach polskiego” i podczas lekcji wychowawczych, aby uświadomić uczniom, zwłaszcza z klas czwartych i piątych, że dysleksja nie ogranicza rozwoju intelektualnego i zawodowego, nie jest przeszkodą w drodze na szczyt. Nawet lektura spisu treści wskaże, iż z dysleksją zmagali się, i nadal to czynią, wybitni twórcy literatury (arcyciekawy rozdział Mistrzowie pióra – słabi uczniowie), „koronowane głowy” i politycy, artyści, lekarze, przedstawiciele gospodarki i branży technicznej, prawnicy, dziennikarze, przedstawiciele nauk społecznych itd. Takie działanie szkolnego polonisty będzie istotną formą wsparcia psychologicznego dla młodych ludzi. Niewykluczone, że rozmowa o dysleksji wybitnych jednostek pozwoli podnieść poczucie wartości uczniów i wskazać im nową, zdecydowanie bardziej optymistyczną perspektywę. Być może będzie to ważne doświadczenie edukacyjne, które pozwoli zintensyfikować zaangażowanie tej grupy uczniów w proces nauczania-uczenia się i zmienić ich sceptyczne nastawienie do własnego rozwoju osobistego. Szkolny polonista wspiera efektywnie Nauczyciele języka polskiego, którzy chcą aktywnie wspomagać uczniów ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi i przyczynić się do rozwoju ich uzdolnień, mogą mieć wiele wątpliwości, czy potrafią to czynić dobrze, operatywnie, z korzyścią dla młodych ludzi. Pytania o to, czy szkolny polonista może pomóc uczniowi z dysleksją z dobrym rezultatem dydaktycznym i wychowawczym, trzeba zamienić na refleksję, w jaki sposób czynności edukacyjne podejmowane podczas „godzin polskiego” przyczynią się do jego rozwoju i pozwolą minimalizować, a przynajmniej ograniczyć negatywne konsekwencje dysfunkcji. Skuteczne działania na rzecz indywidualizacji nauczania i uwypuklenia mocnych stron uczniów z dysleksją należy rozpocząć od wnikliwego i dokładnego zapoznania się z opinią z poradni pedagogiczno-psychologicznej. Refleksyjny polonista powinien z uwagą przeczytać rozpoznania i zalecenia, które ma wprowadzić w praktykę edukacyjną. Bez znajomości tego kluczowego dokumentu nie sposób podjąć skutecznych działań, których celem będzie przeciwdziałanie dysleksji. Opinia zawiera precyzyjne wskazówki, które umożliwiają optymalne dostosowanie treści nauczania do możliwości i potrzeb młodych ludzi z trudnościami w czytaniu i/lub pisaniu. Wspieraniu zakresu kompetencji i rozwoju umiejętności sprzyja współpraca z rodzicami, którzy powinni angażować się w aktywizację uczniów z dysleksją, szczególnie w najbliższym otoczeniu. Niezwykle ważnym elementem kontaktu na linii szkoła – rodzina jest uświadomienie rodzicowi, jakie są mechanizmy dysleksji, w jakim stopniu dysfunkcja utrudnia zaangażowanie w prawidłowe działania edukacyjne, jakie formy terapeutyczne należy uaktywnić w domu. Refleksyjny polonista powinien intensywnie współpracować z rodzicami, którzy mogą stać się sprzymierzeńcami nauczyciela podczas bieżących działań korekcyjno-rewalidacyjnych. Aby minimalizować negatywne skutki dysleksji, dysortografii czy dysgrafii, warto, aby rodzice pracowali z własnym dzieckiem w domu, utrwalając spektrum działań realizowanych w szkole i poradni pedagogiczno-psychologicznej2. To nauczyciel języka polskiego ma szansę uświadomić rodzicom, jak ogromne znaczenie ma wspólna i systematyczna praca dzień po dniu, codzienne czytanie i/lub pisanie, dyktando w 10 punktach Marty Bogdanowicz czy ćwiczenia grafomotoryczne, regularne uaktywnianie gier i zabaw edukacyjnych adresowanych do dziecka o specyficznych potrzebach edukacyjnych. Szkolny polonista może przekonać najbliższych, że trzeba każdego dnia pracować intensywnie z dzieckiem, angażować w realizację ćwiczeń innych członków rodziny (np. starsze rodzeństwo czy dziadków), systematycznie wspomagać wysiłki nauczycieli, pedagoga i psychologa szkolnego. Równocześnie warto zwrócić uwagę na fakt, że właśnie nauczyciel języka polskiego najszybciej uzyskuje informacje zwrotne pozwalające określić, czy rodzice pracują z uczniem dyslektycznym w domu, czy też unikają realizacji tego ważnego działania wspierającego wysiłki szkoły. Kolejną formą wsparcia ucznia z dysleksją jest edukacja jego rodziców w zakresie specyficznych potrzeb edukacyjnych. Wciąż zdarzają się sytuacje, że rodzice w pierwszej kolejności zgłaszają się do szkolnego polonisty z prośbą o wskazanie takich pozycji, dzięki którym uzyskają podstawowe informacje o zaburzeniu właśnie zdiagnozowanym u ich dziecka. Świadomi, refleksyjni rodzice, którzy pragną pomóc własnemu dziecku, pytają o przystępnie napisane opracowania na ten temat, ponieważ zwiększenie poziomu wiedzy o dysleksji stanowi ważny element intensyfikujący zrozumienie dysfunkcji ucznia. Bardzo często pragną uzyskać praktyczną wiedzę na temat trudności w czytaniu i/lub pisaniu, zwłaszcza że w opinii z poradni znajduje się wpis o konieczności prowadzenia działań praktycznych w domu. Bez wątpienia pozycjami wartymi polecenia są opracowania Marty Bogdanowicz (napisane we współautorstwie): Uczeń z dysleksją w szkole. Poradnik nie tylko dla polonistów3 i Uczeń z dysleksją w domu. Poradnik nie tylko dla rodziców4, a także książka Gavina Reida i Shannon Green 100 i więcej pomysłów, jak pomóc dziecku z dysleksją5 czy też broszura Marty Badowskiej Jestem rodzicem dziecka z dysleksją6. Warto też skierować uwagę najbliższych członków rodziny na zawartość strony internetowej Polskiego Towarzystwa Dysleksji, gdzie znajduje się wiele merytorycznych informacji i materiałów do pobrania7. Zdarza się, że literatura przedmiotu zostaje wskazana w opinii poradni pedagogiczno-psychologicznej, jednak nie jest to procedura standardowa8. Podczas kontaktów z rodzicami dzieci, u których zdiagnozowano trudności w czytaniu i/lub pisaniu, prymarnym działaniem nauczyciela powinno być rozszerzenie perspektywy poznawczej i zmiana, bądź przynajmniej przesunięcie, priorytetów. To działanie konieczne, warte uwagi i zaangażowania nauczyciela, gdyż efektywna współpraca z rodzicami/prawnymi opiekunami ucznia może znacząco wpłynąć na intensyfikację procesów nauczania-uczenia się uczniów ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi i stać się kluczem do ich sukcesów. Merytoryczne wsparcie dla szkolnego polonisty Podczas kursów doskonalenia zawodowego, studiów podyplomowych, konferencji metodycznych, na forach nauczycielskich w mediach społecznościowych szkolni poloniści bardzo często zadają pytania o opracowania, które pomogą im przygotować karty pracy i projekty zajęć z uczniami o specyficznych potrzebach edukacyjnych. Najczęściej poszukują informacji i materiałów dydaktycznych na stronach internetowych wydawnictw edukacyjnych, które publikują podręczniki nauczania języka polskiego na danym poziomie kształcenia. Są to propozycje zadań uwzględniających potrzeby edukacyjne tej grupy uczniów, zróżnicowane karty pracy, scenariusze lekcji mających na celu optymalną aktywizację uczniów z omawianymi dysfunkcjami. W zestawie rekomendowanych opracowań, które umożliwiają przeprowadzenie kreatywnych zajęć, warto zwrócić uwagę na serię ćwiczeń autorstwa Zofii Pomirskiej adresowanych dla uczniów, nauczycieli, studentów i rodziców9. Serię tworzą następujące pozycje: Wygraj z dysleksją. Zbiór ćwiczeń usprawniających umiejętność czytania10, Wygraj z dysortografią. Zbiór ćwiczeń11 i Wygraj z dysgrafią. Zbiór ćwiczeń dla uczniów z trudnościami w pisaniu12. Trzy książki, opatrzone tytułem motywującym ucznia do działania, zawierają zestawy zadań, które warto uaktywnić podczas lekcji języka polskiego, zajęć wyrównawczych czy zajęć korekcyjno-rewalidacyjnych. Ćwiczenia zostały przygotowane z myślą o dzieciach i nastolatkach z dysleksją, dysgrafią, dysortografią, ale uważny i r... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań magazynu "Polonistyka" Dostęp do wszystkich archiwalnych artykułów w wersji online Możliwość pobrania materiałów dodatkowych ...i wiele więcej! Sprawdź

opinia polonisty o uczniu z dysleksją